Merihlilere ait yazdığım mesajı bitirerek yüksek sesle okudum. Sonra dünyaya dönüş yolculuğu için hazır beklemeye ve etrafı seyretmeye başladım. Aradan bir saat geçince dış kapının açılışını salona verilen müzikli sinyalden anladım. Hemen yerimden kalkarak biraz ötede kapımın yanında bulu­nan düğmeyi bastım. Böylece gelenin içeriye girmesinde mahzur olmadığını bildirdim. Gelen arkadaşım Natiyen idi. Selam vererek feza haritasını açtı. Küreyi arza doğru işaretle harekete hazır olduğumuzu bildirdi. Ben de kapıya doğru yürüdüm. Büyük şalona çıktığım zaman diğer yol arkadaşlarımı ve Zetübiyer’e geldiğimde tanıdığım bilgini ve kadınlı erkekli bir takım kimseler gördüm. Hepsiyle selamlaştım. O büyük bilgine işe yazdığım mesajı sundum. Bilgin önde olmak üzere birlikte üst kata çıktık. Orada binlerce Merihli toplanmıştı. İçlerinde kadınlar ve küçük çocuklar da vardı. Beni uğurlamaya gelmişlerdi. Birden bulunduğumuz terasın üst kısmı kapandı. Beni bir koltuğa oturmam için işaret ettiler. Az sonra karşımda büyük bir çam ekran haşıl oldu. 

Tıpkı televizyon gibi çok daha muazzam şekilde filme alınmış dekor ve manzarayla karşılaştım. Bir de baktım ki o büyük ekranda kendimi, Zetübiyerde dolaştığım yerleri ve benimle birlikte bulunanları seyrettim. Bu bittikten sonra feza da başka bir dünyayı daha gösterdiler. Bu ikinci dünyanın da Zetuübiyer gibi teknikte ilerlemiş fakat hunhar ruhlu inşanlar olduğunu Zetubiyerle yaptıkları su savaşla anladım; O hunhar ruhlu in­sanların Zetubiyer’in on iki bölgesini birden taarruza geçtikleri ve fezadan büyük bir süratle yaklaştıklarını gürdüm. Buna rağmen Zetübiyerlilerinde ani bir süratle bu taarruz haberini nasıl almışlarsa, derhal onların üzer­ine saldırdıklarını ve fezada müthiş bir savaşa tutuştuklarını, onları kendi dünyalarına kadar sürdüklerini, bununla da yetinmeyerek o dünyayı büyük kuvvetlerle ve hava gemileriyle inişler yapmak suretiyle işgal ettiklerini dehşetle seyrettim. Zetuübiyerlilerin esir ettikleri o dünyanın ismi kendi dillerince Nuhisa’dır. Bunu savası seyrederken düşmanları olan dünyaya karsı hücum ederek ve o insanları göstererek sık sık Nuhisa ve Nuhisa takiha demektey­diler. Nuhisa teslim alındıktan sonradır ki oranın halkına iyi muamele etmeye başladılar. Onlarında medeni insan olmaları için çalıştıklarını ibretle gürdüm. O muazzam televizyonda iki dünya arasındaki savaş hali sona erince Merih’le bizim dünyamızı yan yana gösterdiler. Bu şekilde küreyi arzla dostluk­larını bildirmiş oldular. Neticede üstümüzdeki yıldızlı geceyi andıran kubbeli tavan kısmı ve o büyük cam seklindeki ekran otomatik olarak kaldırıldı. O vakit büyük bilginle beraber bazı zevat hazırlanan küçük kürevi hava gemisinin yanına yaklaştılar. Bende onları takip ettim. Mürettebattan ikisi oradaki heyete selâm vererek, gemiden çelik bir boru ile sarkıtılan ve altta levha seklinde olan yere basarak birer birer yukarı çıktılar. Maskelerimizin yüz kısımları şeffaf cama benzediğinden birbirimizi çok iyi görebiliyorduk. İki yol arkadaşım binince sıranın bende olduğunu anladım. Önce orada bulu­nan büyük şahıslara ve sonra basımı, etrafta seyreden halka doğru çevirerek selam verdim. Tam yukarı çıkacağım esnada tekrar elimle Allahaısmarladık işareti yaptım. Bu hareketim onlar üzerinde çok iyi bir tesir hâsıl etmiş olacak ki kalabalık hep birden gayet hoş bir sesle (ulahula - ulâhula) diye bağrıştılar. Ben çıktıktan birkaç dakika sonra şef gemiye girdi. Bir anda hava gemisi çalışmaya başladı. Bir müddet olduğumuz yerde durduk. Bana öyle geldi ki bizim bulunduğumuz iç kısımdan başka ayrı bir dış küre daha vardı. Asıl hareket ve süratin onun müthiş dönmesiyle olduğu idi. Birde baktım ki dünyadan ayrılışımda olduğu gibi simdi de ZETUBIYER altımızda o muhteşem man­zaraları ve güzel şehirleriyle kutsal ibadethanelerinin göklere yükselen şeffaf kubbeleri, denizler ve karalar gittikçe küçülüyordu. 

ZETUBİYER’den, o medeni âlemden çok uzaklaşmıştım. Gözlerimi on­dan ayırmaksızın bir hayli yol aldık. Neden sonra sarı yeşil bir yuvarlağın Güneş’in kuvvetli ziyası altında yok olduğunu gürdüm. Merih yani Zetübiyerle Güneş arasındaki hava tabakaları daha müsait olacak ki Güneşin ziyası bu küreye çok mükemmel geliyordu. 

O cennet Zetubiyer’i fezanın koynunda bırakmış şimdi de boşlukta dö­nen küreyi arza yaklaşıyorduk. 16-Temmuz-1951 yılının ikindi vakti Dünya atmosferine yaklaştık. Önce mavi bir küre, sonra yer ve denizlerin ortaya çık­tığı bir Âlemin yanı kendi dünyamızın tam üzerindeydik. Feza gemimiz çok hafif bir şeş çıkararak Arza doğru süzüldü. Birden Torosların Aladağ silsilesi göründü. Oturduğum yerden aşağı baktığımda yedi gül, parlak yedi mavi göz gibi gülümseyerek sanki hoş geldiniz diyorlardı. Artık gelmiştik. Hava gemisi beni ilk aldıkları yerde durdu. Üç kuvvetli çelik ayak dışarı fırladı. Yan taraftan otomatik olarak bir kapak açıldı. Kendimi derhal oradan sarkıtmak şuretile yere atladım. Benden sonra şefle bir arkadaşı indiler. Başımdaki maskeyi çıkardım. Bir kaç defa karlı zirvelere doğru dönerek derin derin nefes alıp verdim. Ceket, pantolon tulum şeklinde olduğundan ön tarafta göbek kısmına kadar olan fermuarıda açtım. Bu şırada iki Merihli yardım ederek kol ve ayaklardaki büzmeli kısımları çıkardılar. Elbiseyi benden tecrit ederek biraz öteye bıraktılar. Saatime baktığımda tam 17 yi gösteriyordu. Bu şırada şef yanındaki arkadaşına seslenerek (Nehi Nuar Natiyen) deyip benim çıkardığım elbiseyi işaret etti. Kuan adındaki o Merihli arkadaş elbiseyi oradan alırken bana selam verdi. Bende mukabele ettim. O sonra elbiseyle gemiye çıktı. Onun yerine hava gemisinden Natiyen adındaki Merihli indi. Benim on adım kadar öteye giderek yere kapanıp toprağımızı öpüşüm onları çok duygulandırmıştı. 

Geminin şefi olan zaani bundan sonra cebinden Güvercin yumurtasından biraz büyük, açık mavi renkte yuvarlak bir cisim çıkardı. Müteakiben bir Dünya haritası açarak yere şerdi. Harita plaştik bir çişimden yapılmışa benziyor ve dünyanın hemen her yeri kolayça tanınabiliyordu. Harita üzerinde Asya kıtasının güneyindeki Hizalaya dağlarının 8882 m. yüksekliğindeki Everest tepesi, Güney Amerika’daki Ant dağlarının 7000 m. yüksekliğindeki Akankagoa tepesi, Afrika kıtasındaki 6010 m. irtifadaki kilimanjero dağları ile birçok yüksek şıradalar ve denizler mükemmelen görülüyordu. 

Yukarda bahsettiğim yüksek dağların üzerinde pasifik ve Atlas okyanusu­nun orta kısımlarında ve fakat derinliğinde o yuvarlak cisimden birer adet resmedilmişti. Haritanın şeffafiyetiyle okyanusların dibindeki cisimler aynen su altında duruyormuş gibiydiler. Cisim çıplak gözle bakıldığında hiç bir ısın belli olmuyordu. Fakat haritadaki çizgilerden o cismin görünmez ısınlar neşrettiği anlaşılmaktaydı. Şef Zaani yaptığı işaretlerle biz bu ısınlar vasıtası ile sizin dünyanın her yerini çabucak kestirebiliyoruz. Bu ısınlar sayesinde Dünyada olup bitenleri öğreniyoruz demek istemişti. Küreyi arz üzerindeki bu yerler onlar için ısınlardan kurulu birer Antırak mahalleriydi. Ama bu küçücük yuvarlak cismin içinde ne olduğu meçhuldü. Bu ancak Merihlilerce biliniyordu. Şef tuttuğu yuvarlak cismi biraz ilerde bulunan büyük gole attı. Merihlilerin armağanı olan o ışık hazinesi yuvarlak cisim, Anadolu’nun koynundaki yüksek ve masmavi bir golde ebediyen kalacaktır. Şef, elindeki har­itaya cismin yerini işaretledikten sonra selam vererek müsaade istedi. Aynı hareketi diğer Merihli arkadaşım Natiyen takip etti. Bende bir daha buluşmak ümidiyle onları selamladım. Onlar gemiye çıktılar. Gemi oradan uzaklaşmam için bir müddet çalıştırılmadı. Derhal 50 adım kadar koşarak tepenin altın­daki büyük kayanın yanında durdum. Bulunduğum yerden hava gemisinin hareketini intizar eyledim. O vakit gemi evvela madeni istinat ayaklarını bir anda içeri çekerek çalışmaya başladı. Önce kısa mesafeli hareli ışıklar yandı. Ben kendilerine Merih usulünce selamlarken güle güle diye bağırdığımda hava gemisi yuvarlak yeşil bir renge büründü. Bilahare acık mavi bir renk alarak aniden havalandı. Gözle takibe dilmeyen çok müthiş bir süratle fezanın son­suzluğu içinde kayboldu. 

Onları uğurladıktan sonra Dünyaya ve vatanıma kavuştuğum için Allah’ıma şükrettim. Saatime bir daha baktığım zaman 17.30 u gösteriyordu. Dağda fazla kalamazdım. Kendimde bir acıkma hissetmiştim. İçimde tuhaf bir yanma vardı. Açlığımı ve hararetimi gidermek için hemen güle yanaştım. Kana kana o buz gibi sudan içtim. Sonra süratli bir yürüyüşle aşağıları doğru inmeye başladım. Aksam saat tam 20 de ağıla vardım. Oradan Çamardı ilce merkezi atla 1,5 saat kadardı. Fakat ben ağılda bıraktığım cins atımı atladığım gibi 40 dakikada ilçeye ulaştım. 

O tarihlerde ilce j. Kumandanı idim. Görevim icabı sık sık belirsiz gün ve saatlerde ilce dışındaki koy ve kırlarda vakit geçirirdim. Bu gaybubetim beni tanıyanlar tarafından daima makul karşılanırdı. 

Bugün aradan yıllar geçmiş bulunuyor. Zira Merih’e seyahatimden bir buçuk ay sonra Çamardı ilçesinden ayrıldım. Çünkü sark hizmetimi yapmak üzere Van vilayetinin Çatak kazasına tayin edilmiştim. Doğu illerinde eşkıya takipleri sebebiyle en yüksek dağ ve yaylalarda dolaştım. Yıllarca Erek, Ar- tos, Cilo, Agrı, Aladağ, Süphan, Tendürek dağlarında Merihli yolcuları gözledim. Sark hizmeti sona erince, orta Anadolu Konya bölgesinde çalıştım. Batı Toroslar ve Sultan dağlarına çıktım. Oradan Elâzığ’a ve bir müddet sonra da Şebinkarahisar’a gittim. Kuzey Karadeniz bölgesinde Zonguldak ili, Çaycuma ve Kd. Ereğli kazalarında bulundum. En nihayet Trakya bölgesini gezdim. Bütün bu yerlerde Merih’ten küreyi arza iner de bir daha kavuşurum ümidiyle o güzel hava gemisini aradım. 

Artık Merih (Zetübiyer) yıldızına yaptığım seyahat hatıralarımı yazma zamanının geldiğine kani oldum. Esasen, askerlik mesleğinde kaldığım uzun yıllar daimi bir faaliyet içinde geçtiğinden bu hatıralarımı kaleme almaya fırsat bulamadım. Üstelik yakınlarımın ve beni tanıyanların, Merih’e gidip, dönüşüme inanmayacakları ve hakkımda bir takım yersiz isnatlarda bulu­nacakları endişesi vardı. Bu sebeplerle basımdan geçenleri yıllarda hiç kimseye bahsetmedim. Nihayet yorucu bir hizmetten sonra ordudan ayrıldım.